Την Τρίτη έχω γενέθλια (Να τα εκατοστήσω, ευχαριστώ!). Αποφάσισε λοιπόν, το αγόρι μου να μου κάνει ένα δωράκι. Ήθελε να με ευχαριστήσει… Θυμήθηκε, που λέτε, οτι πριν από μήνες, όταν είχα δει το iPhone, είχα ξετρελαθεί (τον είχα πρήξει). Μα πώς να μην είχα, αφού όλα φάνταζαν τόσο τέλεια πάνω του!!! Απο στυλ; Άψογο! Απο δυνατότητες; Επαναστατικό! Απο χαρακτηριστικά; Υπερπλήρες. Το είχα ερωτευτεί! Φαντασιωνόμουν να το ακουμπάω, να το χαιδεύω απαλά με τα δάχτυλα μου κι εκείνο να ανταποκρίνεται, να το κρατάω στα χέρια μου με δέος και κατάνυξη. Κάτι είχε υποπέσει στην αντίληψή μου για μικροπροβλήματα αλλά φανταζόμουν οτι για κάθε κλειδαριά υπήρχε ένα κλειδάκι, είτε νόμιμο είτε όχι. Little did I know..
Όταν πήραν τα αυτιά μου πράγματα που δεν ήθελα να ακούσω, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια. Να ψάχνω σε sites και blogs και fora, να βρω κάποιον να μου τα διαψέυσει, να μου δώσει μια ελπίδα ότι ναι, υπάρχουν λύσεις...Απογοήτευση! Το ξενέρωμα ήταν απότομο.
Κι αυτό έγινε όταν διαβασα σε αξιοσέβαστο forum οτι απλά, σταράτα και υπεύθυνα οτι “ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΞΕΚΛΕΙΔΩΝΕΙ” (για το μπλε δόντι) και δεν γίνεται να ξεκλειδώσει με κανένα τρόπο. Πάει και τελείωσε. Διότι δεν είναι κλειδωμένο, απλά δεν έχει γραφτεί software που να υλοποιεί τα πρωτόκολλα που με ενδιαφέρουν. Και δε γίνεται να γραφτεί. Τέλος.
Πρόσθεσε και την απουσία φλάς/autofocus στην κάμερα, την ανικανότητα αποστολής mms, τη μη δυνατότητα αναφοράς παράδοσης μηνύματος και ένα πλήθος άλλων μικρών προβλημάτων σε υλικό και λογισμικό, αυτό ήταν. Η εικόνα που είχα κατακρημνίστηκε. Πάει. Ψόφισε.
Για κάποιους όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Ή τους φτάνουν τα υπάρχοντα, ή συμβιβάζονται για τη φιγούρα. Και κυρίως η φιγούρα του “Έχω iPhone” είναι που μετράει. Δε λέω, μετράει. Είναι όμορφο. Έχει φινέτσα. Είναι apple. Ε και???? Τι να το κάνω όταν δεν μπορώ να μοιραστώ με τις κολλητές μου την τέλεια φωτογραφία που έβγαλα στη συναυλία του Σάκη ? “Στείλε mail”, θα πει κανείς. “Τι να το κάνω το mail, κυρά μου, εγώ screensaver τον θέλω το Σάκη, στο κινητό μου”, θα πει και η φιλενάδα μου που όχι mail δεν έχει, ουτε καν καλώδιο σύνδεσης του τηλεφώνου της με υπολογιστή. “Α, λυπάμαι, έχω iPhone....”
Και πάει στο διάστημα ο Σάκης. Είσαι έξω απο το αμφιθέατρο. Σε δέκα λεπτά δίνεις ένα τραγικά δύσκολο μάθημα. Σαν απο μηχανής Θεός έρχεται ο αριστούχος-υπότροφος του τμήματος και σου λέει οτι στο PDA του έχει ένα PDF με τους 45 s.o.s τύπους. Και προθυμοποιείται να σου το στείλει.
- Έχεις Bluetooth?!
- Εεεε.. έχω αλλα… δε πιάνει..
- Πού είναι οι υπέρυθρες σου?
- Δεν έχω..
- (Με απορία) Καλά, μισό να δω αν έχω κάρτα..θα σου στείλω MMS.
- Άστο, δεν πειράζει…
Και τελικά μένεις χωρίς τους τύπους, και κόβεσαι με 4.
Λυπάμαι. Να διάβαζες. Να έκανες σκονάκι. Ή έστω να είχες ένα τηλέφωνο της προκοπής! iPhone ... πφφφ
Αλλα ας επιστρέψω στα γενέθλια. Ήτανε μέσα με τέλη Ιουλίου όταν πήγαμε με το αγόρι μου στη Vodafone Στουρνάρη να γραφτούμε στη λίστα αναμονής/ενημέρωσης (εκείνου δεν του άρεσε ποτέ). Τότε ακόμη ήμουν στη φάση “Φέρτε μου ένα iPhone, τώρα!”. Όχι οτι το περίμενα πριν απο τα Χριστούγεννα, αλλά θα έκανα υπομονή.
Τελοσπάντων, οι μέρες περάσανε, μαζί κι εγώ πέρασα απο τη φάση του “ακούω iPhone και ηδονίζομαι” στη φάση “μην ξανακούσω γι αυτό το απαράδεκτο κατασκεύασμα”. Ξενέρωσα, σπάστηκα, πόνεσα, έκλαψα (λέμε τώρα) και το αντικείμενο του πόθου μου μετατράπηκε σε αντικείμενο αποστροφής. Πού και πού, αναφωνούσα “Τι ηλίθια που είναι η apple”, με διάφορα άλλα στολίδια πρήζοντας όποιον κακόμοιρο τύχαινε να ακούσει τα παράπονα μου, ή όποιον μου έλεγε οτι σκέφτεται να το αγοράσει μόλις βγει.
Στο μεταξύ ακόμη δεν είχε έρθει το τηλέφωνο, και το θέμα έμεινε εκεί. Μέχρι που προχτές το πρωί, χάλασε το κινητό του φίλου μου. Πάνω στην κουβέντα για κινητά, άρχισα να ωρύομαι για το πόσο άθλιο, άχρηστο και προβληματικό είναι το iPhone, και εννοείται οτι δεν θα άφηνα το p990 μου για κάτι με περιορισμένες δυνατότητες…
Ε τι ήταν να το πω. Εκτός οτι αποπήρα το παληκάρι, του κατέστρεψα και την έκπληξη!.. έχασε και τα 50 ευρώ που είχε δώσει προκαταβολή στη Vodafone της γειτονιάς για να του το φέρουν. Και τι κατάλαβα; Του πλήγωσα τα αισθήματα, του φώναξα κι απο πάνω επειδή με γράφει και κάνει του κεφαλιού του, έμεινα και χωρίς δώρο. Καλά το δώρο δε με νοιάζει. Η διάθεση μου όμως έγινε κουβάρια. Και το χειρότερο είναι οτι ακόμη δεν ξέρω αν θα το ήθελα όταν το έβλεπα (είναι, βλέπεις, η ρημάδα η φιγούρα).. Και δε θα το μάθω.
Συμπέρασμα: πόρνη apple. Εσυ φταις για όλα.